Η συμφωνία που επιδιώκει να αφήσει το κράτος ως κύριο μέτοχο της Εθνικής Τράπεζας είναι μια κίνηση που πιθανότατα εξυπηρετεί περισσότερο την προσωπική του σταθερότητα παρά τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τράπεζας.
Αυτή η στρατηγική, αν και φαίνεται να προστατεύει τη θέση του Μυλωνά, μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για την πραγματική ανάπτυξη της Εθνικής Τράπεζας. Αντί να επιδιώξει την προσέλκυση ενός ισχυρού στρατηγικού επενδυτή που θα μπορούσε να δώσει στην τράπεζα την αναγκαία ώθηση για να ανταγωνιστεί διεθνώς, ο Παύλος Μυλωνάς φαίνεται να προτιμά ένα καθεστώς όπου η τράπεζα παραμένει υπό τον έλεγχο του κράτους, περιορίζοντας έτσι τις δυνατότητες για καινοτομία και ανάπτυξη.
Η πρόσφατη είδηση ότι ένα τραπεζικό στέλεχος από την αγορά εκτός Ελλάδας θα μπορούσε να αναλάβει σημαντικό ρόλο στην τράπεζα προκάλεσε αναστάτωση στο εσωτερικό της. Οι ενδογενείς αντιδράσεις αποκαλύπτουν ένα οργανωτικό περιβάλλον που λειτουργεί με «πρακτικές Βυζαντίου», όπου η αυτοσυντήρηση και η διατήρηση του status quo είναι πιο σημαντικές από την πραγματική πρόοδο. Η δυνατότητα που θα προσέφερε μια νέα ηγεσία να ανατρέψει τα δεδομένα και να προωθήσει πιο δυναμικά τη στρατηγική ανάπτυξης φαίνεται ότι τρομάζει ορισμένους, οι οποίοι είναι βολεμένοι με την υπάρχουσα κατάσταση.
Η τάση να αποφευχθεί η ανάδειξη ενός στρατηγικού επενδυτή αντικατοπτρίζει τον φόβο του Μυλωνά για την απώλεια του ελέγχου. Αυτό, ωστόσο, μπορεί να οδηγήσει την τράπεζα σε μια στάσιμη κατάσταση, όπου η πραγματική δυναμική της και η δυνατότητα να αξιοποιήσει πλήρως τις ευκαιρίες της αγοράς θα περιορίζονται.
Σε μια εποχή όπου η διεθνής τραπεζική σκηνή εξελίσσεται ραγδαία, η Εθνική Τράπεζα κινδυνεύει να μείνει πίσω αν συνεχίσει να λειτουργεί με μια νοοτροπία που δίνει προτεραιότητα στη διατήρηση των υφιστάμενων ισορροπιών αντί στην καινοτομία και την πρόοδο.
Η απόφαση του ΤΧΣ να διαθέσει ποσοστό 10% από το συνολικό 18,39% που κατέχει στην Εθνική Τράπεζα, αφήνοντας το υπόλοιπο 8% ως δέλεαρ για έναν ενδεχόμενο στρατηγικό επενδυτή, φαίνεται ως μια κίνηση που υπονομεύει την προσπάθεια για ουσιαστική ανάπτυξη. Ενώ η απόφαση αυτή μπορεί να εξυπηρετεί τη βραχυπρόθεσμη στρατηγική διαχείρισης του μετοχικού κεφαλαίου, αφήνει την τράπεζα εκτεθειμένη σε ένα μέλλον χωρίς την αναγκαία στήριξη και καθοδήγηση που ένας δυναμικός επενδυτής θα μπορούσε να προσφέρει.
Σε τελική ανάλυση, οι αποφάσεις αυτές φαίνεται να είναι περισσότερο στραμμένες προς τη διατήρηση της εσωτερικής τάξης και την προστασία της ηγετικής θέσης του Παύλου Μυλωνά παρά προς την πραγματική ενίσχυση της τράπεζας. Αντί να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που προκύπτουν από την πώληση των μετοχών του ΤΧΣ και την αναζήτηση ενός ισχυρού στρατηγικού εταίρου, η Εθνική Τράπεζα κινδυνεύει να παραμείνει καθηλωμένη σε μια κατάσταση όπου το κράτος παραμένει κύριος μέτοχος, περιορίζοντας την ευελιξία της και την ικανότητά της να ανταγωνιστεί σε διεθνές επίπεδο.
Η συμφωνία να παραμείνει το κράτος κύριος μέτοχος όχι μόνο δεν ευνοεί την ανάπτυξη της τράπεζας, αλλά διαμορφώνει ένα πλαίσιο όπου η καινοτομία και η στρατηγική επέκταση καταπνίγονται.
Σε μια εποχή όπου οι τράπεζες πρέπει να εξελίσσονται για να επιβιώσουν, η Εθνική Τράπεζα, υπό τη διαχείριση του Μυλωνά, φαίνεται να επιλέγει την ασφάλεια της στασιμότητας έναντι της δυναμικής ανάπτυξης. Οι ρυθμιστικές αλλαγές και το νέο καθεστώς που προωθούνται δεν φαίνεται να δημιουργούν τις συνθήκες για την πραγματική ανάπτυξη της τράπεζας, αφήνοντάς την εκτεθειμένη σε ένα περιβάλλον που δεν της επιτρέπει να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της και να αυξήσει ουσιαστικά την κερδοφορία και την αποτίμησή της στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
